Wednesday, May 2, 2012

எ வெரி லிட்டில் ஸிமால் ஸ்டோரி ஹாப்பெண்ட் டுடே




வழக்கமா கிளம்புற நேரத்த விட்டு இன்னிக்கு தாமதமா வேலைக்குக் கிளம்பினேன். வர்ற வழில தினமும் ஒரு பிச்சைக்காரரப் பார்ப்பேன். இன்னிக்கு அவரப் பாக்கல. நான் என்னைக்குமே அவருக்குப் பிச்சை போட்டதில்ல. பிச்சை யாருக்கும் போடுவதிலும் எனக்கு விருப்பமிருந்ததில்ல. 

எப்பயும் சாப்டுற ஹோட்டல்ல நுழைஞ்சேன். ரெண்டு இட்லி, ஒரு தயிர் வடை ஆர்டர் பண்ணினேன். எனக்கு எதுத்த டேபிள்ல ஒருத்தர் திரும்பி உக்கார்ந்து சாப்டுட்டு இருந்தார். எங்கயோ பார்த்த முகம். அவரு வேற யாரும் இல்ல. நான் தினமும் பார்க்கும் அதே பிச்சக்காரர்தான். அவரு கலெக்ஷன் முடிச்சிட்டு டிஃபன் சாப்டுட்டு இருந்தார். மதிய சாப்பாடுக்கு பார்சல் வாங்கிக்கிட்டார். இதுக்கு மேல அவருக்கு இன்னிக்கு முழுதும் வேற என்ன வேலை இருக்கப் போகுது. சாப்டுட்டு தூங்குறதத் தவிற. . .

அப்பதான் நினைச்சேன். ச்சே அவரு என்ன விட புத்திசாலி. நானும் அவரும் ஒரே ஹோட்டல்ல தான் சாப்டுறோம். அவரு தினமும் ரெண்டே மணி நேரம்தான் செலவு பண்றார். இதே சாப்பாட்டுக்கு நான் 12மணி நேரம், சில நேரம் அதுக்கும் மேல. . . . நாய்ப்பொழப்பு. இப்பிடி சுலபமா வாழ்க்கை ஓட்டத்தெரியாத எனக்கு, அந்த பிச்சக்காரர் என்ன விட மேதாவியா தெரிஞ்சாரு.